« با سایه های عاشقان » 

شهادت امام محمد تقی(ع)

مدینه ، مرغ عشقی تا ورای آسمان رفته

محمد نام و پرجود و تقی ، تا بیکران رفته

چنان گل بشکفد با عمر کوتاهی به تاریکی

که فرزند رضا ،با زهر کین از این جهان رفته

اگر زن از فضیلت همچنان حور و ریاحین شد

ولی با مکر ام الفضل دون ، او تا جنان رفته 

خدایا این دلم سودای عشقی بی امان دارد

که عشق عالم آرایی به تاراج خزان رفته

ز چشمانم چنان ابر بهاری ، قطره ها جاری

ز ظلم معتصم ، فریاد او تا بی نشان رفته

به آه شعله ی دردم و یا بر چهره ی زردم

به کام تلخ تقدیرم ، چو جام شوکران رفته

من و بی مایگی هر دم ، سراب عشق او جویم

ولی تنها خدا داند که دل بی ساربان رفته

دراین شورهواخواهی که خودخواهی جلا دارد

کجا بیدل ترین عاشق سرش در سایبان رفته

به کنج کاظمین است او، و نزدیک حسین است او

غریب بینوا با سایه های عاشقان رفته